بت‌تراش

پیکر‌تراش پیرم و با تیشه‌ی خیال

‌یک شب تورا ز مرمر شعر آفریده‌ام

تا در نگین چشم تو نقش هوس نهم

‌ناز هزار چشم سیه را خریده‌ام

‌بر قامتت که وسوسه‌ی شستشو در اوست

‌پاشیده‌ام شراب کف‌آلود ماه را

‌تا از گزند چشم بدت ایمنی دهم

دزدیده‌ام ز چشم حسودان‌، نگاه را

تا پیچ و تاب قد تورا دلنشین کنم

‌دست از سر نیاز به هر سو گشوده‌ام

از هر زنی‌، تراش تنی وام کرده‌ام

‌از هر قدی، کرشمه‌ ی رقصی ربوده‌ام

اما تو چون بتی که به بت ساز ننگرد

در پیش پای خویش به خاکم فکنده‌ای

‌مست از می غروری و دور از غم منی

گویی دل از کسی که تو را ساخت‌، کنده‌ای

هشدار‌! زان‌که در پس این پرده‌ی نیاز

‌آن بت‌تراش بلهوس چشم بسته‌ام

یک شب که خشم عشق تو دیوانه‌ام کند

‌ببینند سایه‌ها که تو را هم شکسته‌ام

 نادر نادرپور