دوش رفتم به خرابات مرا راه نبود

دوش رفتم به خرابات مرا راه نبود                  می زدم ناله و فریاد کس از من نگشود

یا نبد هیچکس از باده فروشان بیدار                یا که من هیچ بدم هیچکسم در نگشود

پاسی از شب که بشد بیشترک یا کمتر              رندی از غرفه برون کرد سر و رخ بنمود

گفت خیر است در این وقت کرا می خواهی        بی محل آمدنت بر در ما بهر چه بود

گفتمش در بگشا،گفت برو هرزه مگو               کاندرین وقت کسی بهر کسی در نگشود

این نه مسجد که به هر لحظه درش بگشایند       که تو دیر آیی و اندر صف پیش استی زود

این خرابات مغانست در او مستانند                  شاهد و شمع و شراب و دف و نی چنگ و سرود

هر چه در جمله ی آفاق در اینجا حاظر             مومن و ارمنی و گبر و نصارا و یهود

سر کویش عرفاتست و مقامش کعبه                دوستان همچو خلیدند و رفیقان نمرود

سر و زر هیچ ندارند در این بقعه محل              سودشان جمله زیانست و زیانشان همه سود

گر تو خواهی که دم از صحبت ایشان بزنی        خاک راه همه شو تا که بیابی مقصود

دیدم براین رواق زبرجد کتابتی

دیدم براین رواق زبرجد کتابتی                         بر لوح لاجورد نوشته به زر ناب

هر خانه ای که داخل این طاق ازرق است          گر صد هزار سال بماند شود خراب

بیرون این رواق بنا کن تو خانه ای                  کو آفت خراب نیابد به هیچ باب
                                                                                                     

  ابن یمین

دلخوش از آنیم که حج می رویم

دلخوش از آنیم که حج می رویم                      غافل از آنیم که کج می رویم

کعبه به دیدار خدا می رویم                             او که همینجاست به کجا می رویم؟

حج بخدا جز به دل پاک نیست                           شستن غم از دل غمناک نیست؟

دین که به تسبیح و سر و ریش نیست                هر که علی گفت که درویش نیست

صبح به صبح در پی مکر و فریب                     شب همه شب گریه و ام من یجیب

دستم بگیر دستم را تو بگیر
                         التماس دستم را بپذیر
                                    درمانی باش پیش از آن که بمیرم
آوازی باش پرواز اگر نه ای
                        هم دردی باش همراز اگر نه ای
                                         آغازی باش تا پایان نپذیرم
گلدانی باش گلزار اگر نه ای
                        دلبندی باش دلدار اگر نه ای
                                        سبزینه باش با فصل بد و پیرم
از بوی تو چون پیراهن تو
                         آغشته شد جانم با تن تو
                                            آغوشی باش تا بوی تو بگیرم
لبخندی باش در روز و شب من
                          در هم شکست از گریه لب من
                                          بارانی باش بر این تشنه کویرم
آهنگی باش در این خانه بپیچ
                        پژواکی باش از بگذشته که هیچ

                                          آهنگی نیست در نایی که اسیرم

عقده

من سخنی گوی به قربان زبانت

ای زندگی من به فدای تن و جانت

یک روز بیا عقده دل باز گشاییم

من نیستم این دل شده هر دم نگرانت

از روی خوشت ماه خجل شمس منیری

هر اختر زیبا ببرد نام و نشانت

آمد به تماشای تو آن گل ز گلستان

مدهوش شد از سرخی آن لعل لبانت

گفتی که به دیدار من آیی خطری هست

بر جان بخرم من خطر و سود و زیانت

شیرینتر از آن لعل لبانت نچشیدیم

سر مست کند جان مرا آب دهانت

دیریست گرفتار فراق و نگرانیم

دل تنگ جمال تو و ابروی کمانت

گر فتنه کنی چشم ز دیدار بپوشی

با مردن دل تیره شود هر دو جهانت

دلتنگم و آیی تو به خواب و به خیالم

محتاج توام دل بکشد بار گرانت

من درد دلم گفتم و تو باز بگفتی

منصور چه شد شعر تو وطبع روانت

"لطفا اگه میدونین شاعر این شعر کیه واسم بنویسین... ممنون"