گل سر سبد

سر سبدم، لیکن از چمن دورم

 نوازشم چه ثمر میکند، که مهجورم

 شهید خاطر خویشم  به کام بخت سیاه

 هزار منظره، در پیش دارم و کورم

 تهی ست کاسه چشمم، زبرق فتنه حرص

 چو تیغ،  از تن عریان خویش مغرورم

 خزان گرفته درختم، که شور و جوش بهار

 مرا به یاد نیارد ز دور پر شورم

 ز خنده سحری، گریه های شب برود

 منم که از سحر شادی آفرین  دورم

 برای روز مبادا هزار غم دارم

 ببین! که عاقبت اندیش تر ، ز هر مورم

 حدیث عشق مرا از زبان من مشنو

 درون شعر غم انگیز خویش مستورم

"محمد زهری"