از نور حرف می زنم

هر بامداد تا نور مهر می دمد از کوه های دور

من بال می گشایم ، چابک تر از نسیم

پیغام صبحدم را

                 با شعرهای روشن

                           پرواز می دهم .

انبوه خفتگان را

                با نغمه های شیرین

                            آواز می دهم

از نور حرف می زنم ، از نور

از جان زنده ، از نفس تازه ، از غرور .

اما در ازدحام خیابان

گم می شود صدای من و نغمه های من .

گویند این و آن :

               ” خود را از این تکاپوی بیهوده وارهان  !

                 بی حاصل است این همه فریاد

                 در گوش های کر  !

                 دیوانه حرف می زند از نور

                                                با موش های کور  !  “

بیگانه با تمامی این حرف های سرد

من ، همچنان صبور

با عشق ، شوق ، شور

انبوه خفتگان را

               آواز می دهم .

پیغام صبحدم را

               پرواز می دهم

هر سو که می روم

در گوش این و آن

حتی در ازدحام خیابان

از نور حرف می زنم ،

                    از نور ...