♥دلـــ ِ دریـــ ـــــ ـــایی منـــ♥
همه تفاوت ما این است: تو به خاطر نمی آوری ، من از خاطر نمی برم . . .♥دلـــ ِ دریـــ ـــــ ـــایی منـــ♥
همه تفاوت ما این است: تو به خاطر نمی آوری ، من از خاطر نمی برم . . .
بخوان به نام شب ..
دوست دارم
این نوشتن های شبانه را
که نه بوی روز می دهد
نه بوی دود
دفترم را باز می کنم
این صفحه های سپید
که مرا به خود می خواند
پر از واژه های نابند
پر از حرفهای مگو
و خودنویسم
در انتظار
که بشکند
بغض فرو خورده اش را
و دلم
آسمانیست آبی
که شبها
غرور ماه را می خرد
من و ستاره
هر شب
سبد سبد ترانه را
به ماه می بخشیم
و او
چه مهربان
چه جسور
غزلهای نورانیش را
به ما می بخشد
سایه های ما قد می کشند
و سیاهی شب را می ترسانند
و این داستان بی تکرار ..
و تو که چشمانت
هر شب
پر می شود از ستاره
با ساز شب بخوان
بخوان به نام شب ..
سکوت ...
نجیب بود و آرامبا سبدی پر از ترانه
و غزل هایی
که از باغ بهشت چیده بود
سکوتش بوی قصه می داد
و لبخندش
حال و هوای معجزه را داشت
و باران رازی بود
که شب را در دامنش
چکه چکه آب می کرد . . .
رنگ ..
سیاه یا سپیدزرد یا سبز
سرخ یا ..
چه فرق میکند؟
وقتی قرار است
دنیایمان یکرنگ باشد
نه دلهایمان ..
بت‌تراش
پیکر‌تراش پیرم و با تیشه‌ی خیال
یک شب تورا ز مرمر شعر آفریده‌ام
تا در نگین چشم تو نقش هوس نهم
ناز هزار چشم سیه را خریده‌ام
بر قامتت که وسوسه‌ی شستشو در اوست
پاشیده‌ام شراب کف‌آلود ماه را
تا از گزند چشم بدت ایمنی دهم
دزدیده‌ام ز چشم حسودان، نگاه را
تا پیچ و تاب قد تورا دلنشین کنم
دست از سر نیاز به هر سو گشوده‌ام
از هر زنی، تراش تنی وام کرده‌ام
از هر قدی، کرشمه ی رقصی ربوده‌ام
اما تو چون بتی که به بت ساز ننگرد
در پیش پای خویش به خاکم فکنده‌ای
مست از می غروری و دور از غم منی
گویی دل از کسی که تو را ساخت، کنده‌ای
هشدار! زان‌که در پس این پرده‌ی نیاز
آن بت‌تراش بلهوس چشم بسته‌ام
یک شب که خشم عشق تو دیوانه‌ام کند
ببینند سایه‌ها که تو را هم شکسته‌ام
نادر نادرپور
ساحل امن
به آب و تاب که را جلوه‌ی ستاره‌ی توست؟که آفتاب در این باب استعاره‌ی توست
همین امید نه ترجیع مهربانی تو
که عشق نیز به تکرار خود دوباره‌ی توست
نسیم کیست به چوپانی دلم؟ که تویی
که گله‌های گلم پیش چوبپاره‌ی توست
بهار با همه‌ی جلوه و جمال گلی
به پیش سینه‌ی پیراهن بهاره‌ی توست
سپیده را به بر و دوش خود چرا نکشی؟
که این حریر جدا بافت از قواره‌ی توست
تو داغ بر دل هر روشنی نهی که به باغ
چراغ لاله طفیل چراغواره‌ی توست
رضا به قسمت خاکسترم چرا ندهم؟
به خرمنم نه مگر شعله از شراره‌ی توست؟
ستاره نیز که باشم کجا سرم به شهاب
که رو به سوی سحر قاصد سواره‌ی توست
اگر به ساحل امنی رسم در این شب هول
همان کنار تو آری همان کناره‌ی توست
حسین منزوی
حتی اگر نباشی...
می‌خواهمت چنان‌که شب خسته خواب را
می‌جویمت چنان‌که لب تشنه آب را
محو توام چنان‌که ستاره به چشم صبح
یا شبنم سپیده‌دمان آفتاب را
بی‌تابم آن‌چنان که درختان برای باد
یا کودکان خفته به گهواره، خواب را
بایسته‌ای چنان‌که تپیدن برای دل
یا آن‌چنان که بال پریدن عقاب را
حتی اگر نباشی، می‌آفرینمت
چونان که التهاب بیابان سراب را
ای خواهشی که خواستنی‌تر ز پاسخی!
با چون تو پرسشی، چه نیازی جواب را؟!
قیصر امین‌پور
از دفتر: «گل‌ها همه آفتابگردانند»
اگه طنز با حال به روز می خوایین اینجاست...
سلام
عزیزان اگه مایلید طنز شسته رفته و تر و تمیز و دو کلمه حرف حساب ببینید
حتما به این آدرس تشریف ببرین..
http://mehranatanz.blogfa.com/
این وب هر روزه آپ می شه
دوستان گلم نظر یادتون نره
سادگی‌هایم کجاست؟
پا به پای کودکی‌هایم بیا کفش‌هایت را به پا کن تا به تاقاه قاه خنده‌ات را ساز کن باز هم با خنده‌ات اعجاز کن
پا بکوب و لج کن و راضی نشو با کسی جز عشق همبازی نشو
بچه‌های کوچه را هم کن خبر عاقلی را یک شب از یادت ببر
خاله‌بازی کن به رسم کودکی با همان چادر نماز پولکی
طعم چای و قوری گلدارمان لحظه‌های ناب بی تکرارمان
مادری از جنس باران داشتیم در کنارش خواب آسان داشتیم
یا پدر اسطوره دنیای ما قهرمان باور زیبای ما
قصه‌های هر شب مادربزرگ ماجرای بزبز قندی و گرگ
غصه هرگز فرصت جولان نداشت خنده‌های کودکی پایان نداشت
هر کسی رنگ خودش بی‌شیله بود ثروت هر بچه قدری تیله بود
ای شریک نان و گردو و پنیر ! همکلاسی! باز دستم را بگیر
مثل تو دیگر کسی یکرنگ نیست آن دل نازت برایم تنگ نیست؟
حال ما را از کسی پرسیده‌ای؟ مثل ما بال و پرت را چیده‌ای؟
حسرت پرواز داری در قفس؟ می‌کشی مشکل در این دنیا نفس؟
سادگی‌هایت برایت تنگ نیست؟ رنگ بی رنگیت اسیر رنگ نیست؟
رنگ دنیایت هنوزم آبی است؟ آسمان باورت مهتابی است؟
هر کجایی شعر باران را بخوان ساده باش و باز هم کودک بمان
باز باران با ترانه، گریه کن ! کودکی تو، کودکانه گریه کن!
ای رفیق روز‌های گرم و سرد سادگی‌هایم به سویم باز گرد!
شاعر: ناشناس
از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید!
چون اختران سوخته
چندان به خاک تیره فرو ریختند سرد
که گویی :
دیگر ، زمین ، همیشه ، شبی بی ستاره ماند .
آنگا ه ، من ، که بودم
جغد سکوت لانه تاریک درد خویش ،
چنگ زهم گسیخته زه را
یک سو نهادم
فانوس بر گرفته به معبر در آمدم
گشتم میان کوچه مردم
این بانگ با لبم شرر فشان :
آهای !
از پشت شیشه ها به خیابان نظر کنید !
خون را به سنگفرش ببینید ! ...
این خون صبحگاه است گوئی به سنگفرش
کاین گونه می تپد دل خورشید
در قطره های آن ...
تنهایی من ...
آمدنت را سکوت کردم !
داشتنت را سکوت کردم !
رفتنت را سکوت کردم !
انتظار باز گشتت را هم ...
حالا نوبت توست ...
باید در سکوت به تماشا بنشینی
سوختنم را ...
میفهمی ؟
کودکی - بزرگسالی
این روزها بد جور دلم برای چشم های معصوم کودکیم میسوزد ؛
چشم های روشنی که ساده می نگریست و غرق تماشا بود....
بس که آدم های بزرگ و پیچیده دستان تیره شان را جلوی نگاهش ابر کردند ،
طفلک چشم هایم بارید و قد کشید....
دیگر نگاه من بزرگ شده است باور کن!
آنقدر بزرگ که میتواند قد آدم بزرگها ، دنیا را پر از تیرگی و پیچیدگی ببیند....
ببین ! بزرگ شدم با این نگاه بزرگ !
اما تو آدم بزرگ قصه من ...!!!
میشود بگویی چقدر باید بشکنم تا هنوز همان کودک معصوم با چشمان روشن باشم ؟
آی آدم ها
آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانیدیک نفر در آب دارد می سپارد جان
یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید
در چه هنگامی بگویم من
یک نفر در آب دارد می کند بیهوده جان قربان
آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید
نان به سفره جامه تان بر تن
یک نفر در آب می خواند شما را
موج سنگین را به دست خسته می کوبد
باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده
سایه هاتان را ز راه دور دیده
آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی تابیش افزون
می کند زین آبها بیرون گاه سر گه پا
آی آدم ها که روی ساحل آرام ، در کار تماشائید !
موج می کوبد به روی ساحل خاموش
پخش می گردد چنان مستی به جای افتاده ، بس مدهوش
می رود نعره زنان. وین بانگ باز از دور می آید :
” آی آدم ها .. “