سرود دوستی

دوست داشته باش

به مثابه امید به باران

به نگاه درختی در پی برگهای خزانی اش

که رفتنش را باور دارد به امید روز پر شکوه بازگشت

به نیازمندی علفهای جنگلی به شبنم پر مهر بهاری

که از نهانخانه ی افلاک پر رمز و رازش فرو افتد

به ترنم آغاز وسوسه ی لبخند

در اوج دنیای پر تلاطم احساس

که می نشاند دلم را بر سر سفره ی پر عطوفت دنیای بادبادکهای فصل پائیزی...
دوستی داشته باش

به استواری فریادهای شب خیز تندر بر سر عالم خاموش تاریکی

به لطافت شکوفه ی معطر بهاری

که دلش برای آغاز می تپد و فریاد می زند

به ژرفی سکوت پر رمز و راز دریایی در پس تلاطم معنادارش

به عطوفت تبسم پراحساس مادرانه

در شوق تقلای کودکی ام در راه قدم برداشتن

به سرسبزی سرود عاشقانه احساس

بر پیکره ی وجود در اوان تحول آفرینش...
دوستم داشته باش

به پاکی اشک شوق دیدار دوباره

به زلالی احساس با هم بودن

که شادی های رنگ بودنم را با تو قسمت می کند

به سرمستی نوای عاشقی

که حجاب ظلمت درونی را از دیده ی تنهایی ام برمی کشد

به یگانگی وجودی نازنین در فضای پر احساس الوهیت

به صلابت نگاه سبز مترنم از شادی دوباره

که شوق ماندن را در درونم زنده می کند...
دوستت دارم

به فراخهای افقهای پیموده در زیر پاهای آزرده ام

در مسیر گامهای ناپیموده ی وصال

به دل نشینی آوای طنین انداز عشق بر آینه رکودم

به سبک بالی خیالی معطر در آسمان عواطف بی کرانم

به شکوه فرجام شیرین فرزانگی در تضاد خواستهای کودکی

که پاکی اش حسرت توبه را در جانم زنده می کند

به سادگی یک کلام:

دوستت دارم...!